“Plus rien ne va de soi.
Nous étions blasés et nous ne le savions pas.
Nous nous souvenons de la valeur des moments.
De la saveur des gens.
La lumière ne va pas de soi.
L’obscurité est première.
La lumière est toujours une joie.
Ce qui est rare est chair.”
Midden in de winter en maandenlang aan huis gekluisterd door het gevreesde je-weet-wel, liepen de inwoners van de galeriewijk vlug warm voor het fotoproject.
Deze gezichten van alle leeftijden en kleuren, die dankzij een olielamp uit de duisternis zijn gehaald, worden u gebracht door Arnaud Ghys. Dit was voor hem een gelegenheid van om zijn aantrekkingskracht voor het portret naar voor te brengen en eveneens om zijn drang naar sterke contrasten in te zetten. Diegenen die deze straten de komende maanden oversteken zullen vergezeld worden van deze blikken.
“Een fotoapparaat is een sleutel die vele deuren opent, die ons een reden geeft om te zijn waar we niet zouden moeten zijn. Het is een echte manier om de maatschappij te verkennen.”
Arnaud Ghys vertelt over de achtergronden van de tentoonstelling “Lighthouse”, van de conceptie tot de realisatie. (FR)
Na zijn sociologie studie begon Arnaud Ghys zijn beroepsleven in het militante verenigingsleven, in de waanzinnige hoop een bijdrage te kunnen leveren om de wereld te veranderen. De dood van zijn vader, gecombineerd met een vroege mid-life crisis, zette deze oriëntatie op losse schroeven. Hij volgde dan lessen aan de Fotovakschool van Brussel (nu de Agnès Varda School), raakte er al snel door gepassioneerd en begon ervan te dromen om van de fotografie zijn beroep te maken.
Ongeveer tien jaar geleden begon hij als professioneel fotograaf. De gouden eeuw van de fotografie ligt grotendeels achter ons, maar hij houdt vol en wisselt persoonlijk werk af met werk in opdracht dat aansluit bij zijn gevoeligheid.
Hij is nooit zo’n socioloog geweest als sinds hij fotograaf is geworden: hij heeft nu een excuus om door te dringen in de meest uiteenlopende milieus. De ene dag in een OCMW, de volgende dag in het Koninklijk Paleis. Zijn voornaamste, om niet te zeggen enige, onderwerp is de mens, vanuit de invalshoek van de reportage en de portretkunst.
Zijn eerste persoonlijke project, “Vus nus”, is een serie portretten van naaktmodellen, waarbij de naaktheid buiten het kader het gezicht afstraalt en een prachtige diepte geeft aan de portretten.
Zijn werk is in de hele Franse Gemeenschap tentoongesteld, met name in de Koninginnegalerij in Brussel, het Ropsmuseum en de Delta in Namen.
In het najaar van 2020 publiceerde hij op basis van een duizelingwekkende crowdfunding zijn eerste boek “Portraits in Jazz”, de vrucht van vijf jaar ijverige frequentering van jazzmuzikanten, die hij vastlegt in zwevende momenten, volledig bewoond door de muziek.
In 2021 creëerde hij de reeks “Cafés Latents” over de Brusselse cafés die gesloten werden als gevolg van de Covid-opsluiting. Een boek over deze cafés is ook in voorbereiding en zal zeer binnenkort verschijnen.
